Φτάνουμε στο χώρο. Η υποδοχή των ανθρώπων του Μουσείου θερμή. Όπως πάντα. Ο ειδικός φωτισμός, με τις νότες του μπλε, μοιάζει να δίνει άλλη διάσταση στο προαύλιο του Μουσείου της Ελιάς βάζοντας μας εξαρχής σε ….. «ατμόσφαιρα».

Το όλο σκηνικό λειτουργεί σαν εισαγωγή. Σιγά σιγά, αφήνουμε πίσω μας το “τώρα” και την Σπάρτη….

Και ύστερα «ήρθαν μπροστά» οι πλοηγοί της βραδιάς. Οι μουσικοί μας.

Το κουιντέτο εγχόρδων «Quintarco» της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και ο ουτίστας και ενορχηστρωτής Αλέκος Βρέτος, μουσικοί όλοι που έχουν βουτήξει βαθιά στην τέχνη τους, γνωρίζουν πολύ καλά πως να «πλάσουν» μια μουσική εμπειρία. Πως να ξεκλειδώσουν το κοινό και να το κάνουν να αφεθεί στους ήχους τους……

Με τον ιδιαίτερο τρόπο των μουσικών – λίγα λόγια που δεν «κλέβουν» από την Μουσική –  μας έδωσαν με τρόπο γλαφυρό και μεστό δεδομένα που ήταν πραγματικά απαραίτητα για να συμπληρώσουν την μουσική. Η πληροφορία, η ταυτότητα των έργων και των δημιουργών τους είναι τόσο σημαντική! Ειδάλλως οι ήχοι, όσο ωραίοι και να είναι, μοιάζουν ορφανοί….. γάργαρο νερό που απλά χάνεται στο πέλαγος.

Η επιλογή του προγράμματος, το πάντρεμα, τα περάσματα σε διαφορετικές μουσικές ατμόσφαιρες έχει τόσο μεγάλη σημασία ειδικά όταν έχεις να κάνεις με μια fusion [ας μου επιτραπεί ο όρος] μουσική κουλτούρα όπως αυτή της κοσμοπολίτικης Σμύρνης.Στη συναυλία το πρόγραμμα ήταν στημένο με μαστοριά …… χωρίς να φαίνονται ωστόσο «οι ραφές»….. Όλα κυλούσαν αβίαστα. Γοητευτικά. «Εισβάλλαμε» σε χοροεσπερίδες της Σμύρνης και μετά βγαίναμε πάλι στο δρόμο με τις μουσικές να φτάνουν σε μας διάχυτα από παράθυρα, αυλές και μαγαζιά….

Προσπαθώντας να βάλω σε τρεις λέξεις την αίσθηση της βραδιάς για να την περιγράψω μετά σε φίλους, ήταν σαν να ταξιδέψαμε με ένα καλοδουλέμενο soundtrack. Γιατί, όντως, η μουσική, οι εικόνες που γεννούσε, έμοιαζαν με το μουσικό κορμό μιας κινηματογραφικής ταινίας.

Το κοινό, πραγματικά ζεστό, ανταπέδωσε την γενναιοδωρία των καλλιτεχνών με καρδιακό χειροκρότημα. Οι μουσικές, με το άρωμα και το λίκνισμα της Ανατολής να συνυπάρχει με δυτικές φόρμες και ήχους ελληνικούς, γοήτευσαν τους πάντες.

Την προσοχή μας [και την ηρεμία της βραδιάς] διατάραξαν μονάχα δυο γάτοι που ρίξανε γερό καβγά σε παρακείμενο οικόπεδο…. όμως ένα σεμάι [χθες το βράδυ μάθαμε όλοι πιθανότητα αυτό που θεωρείται ως μια από τις πιο σημαντικές φόρμες της Κλασσικής Τουρκικής Μουσικής] μάλλον στάθηκε αφορμή να …..μαλακώσουν τα πνεύματα….

Κείμενο & φωτογραφίες: Πάνος Α. Παπαδολιάς

Λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία. Η απογευματινή μπόρα απέτρεψε δυστυχώς κάποιο κόσμο….. όμως το κοινό που βρέθηκε τελικά στο προαύλιο του Μουσείου της Ελιάς ανταμείφθηκε….με μια βραδιά αλησμόνητη

Πόσο σημαντικό είναι οι μουσικοί να βοηθήσουν το κοινό να καταλάβει την ταυτότητα των έργων….. Για άλλη μια φορά το διαπιστώσαμε. Η Μουσική λέει πολλά…. Δεν μπορεί να τα πει όλα

Το ούτι ήταν αναμφισβήτητα ο πρωταγωνιστής της βραδιάς…… γιατί το άρωμα Ανατολής ήταν αυτό που παντρευόταν ιδιαίτερα στην Σμύρνη με τους ευρωπαικούς ήχους

Το πάντρεμα του ούτι με τα έγχορδα έφτιαξε συναρπαστικές μουσικές ατμόσφαιρες

Το Ελληνικό στοιχείο ήταν ο καταλύτης που βοήθησε όλους τους ήχους να συνυπάρξουν και να χαρίσουν στην Σμύρνη αυτή την μοναδική μουσική της ταυτότητα

Μετά την συναυλία, αναμνηστική φωτογραφία με των μουσικών μαζί με τον Υπεύθυνο του Μουσείου κ. Μπαγιώκο και τη Διευθύντρια του Εθνικού Ωδείου Σπάρτης, κ. Χελιώτη