Κρατώ στα χέρια μου το νέο βιβλίο του Σπαρτιάτη ποιητή Γιώργου Γάββαρη.

«Ακούω ήχους να θερίζουν».

ΑΩ Εκδόσεις.

Η φιλολογική επιμέλεια είναι της Φωτεινής Βασιλοπούλου.

Το εξώφυλλο και την εικαστική επιμέλεια υπογράφει ο Γιάννης Στεφανάκης.

Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι κρατώντας μια συλλογή ποιημάτων είναι τι έχει απογίνει άραγε η Ποίηση. Κάποτε, μεταπολεμικά και ειδικά στο ’60, η δουλειά των ποιητών μπόλιαζε την ζωή των ανθρώπων. Ποιήματα διάβαζαν αχόρταγα οι άνθρωποι όχι μόνον στα πολλά λογοτεχνικά περιοδικά της εποχής αλλά ακόμα και στα «ντόμινα» και τους «Θησαυρούς» που ήταν μια εβδομαδιαία ψυχαγωγία – και επιμόρφωση.

Τα κορίτσια αντάλλασαν ποιήματα και στις συγκεντρώσεις η Ποίηση ήταν συστατικό απαραίτητο για μια όμορφη βραδιά – θυμήσου την Αλίκη να απαγγέλει ποίηση στο «Δόλωμα».

Σήμερα;

Σήμερα φαίνεται πως «παίζουν με τις λέξεις» άφοβα όλο και πιο πολλοί, σκαρώνουν ποιήματα, γράφουν, διεκδικούν τον τίτλο του «ποιητή». Κάτι όμως φαίνεται πως γίνεται και η Ποίηση δεν φτάνει εύκολα στη λαϊκή ψυχή. Τότε, βλέπεις, ήταν μια «ανακούφιση». Μια «διαφυγή». Τώρα που έχουν γίνει ψυχαγωγικά θεματικά πάρκα ακόμα και τα σούπερ μάρκετ και τα Social σε χαλαρώνουν με γατάκια, μουσικές και συμβουλές μακιγιάζ…… ποιος ο λόγος να αναζητήσεις την Ποίηση. Γιατί να μην αφεθείς στην ευκολία της έτοιμης εικόνας…..

Εκτός.

Εκτός από κάποιους που ξέρουν να μπολιάζουν τον στίχο με την Μουσική. Ναι, οι συνθέτες το 60 έφεραν την ποίηση στους πολλούς….. Ναι…. κάποιοι φωτισμένοι ράπερς φαίνεται πως είναι τελικά οι ποιητές του σήμερα. Χωρίς τα στρογγυλέματα, τα ζαχαρώματα και τα τερτίπια της Λογοτεχνίας, η σκληρή εποχή που ζούμε αντανακλά, κοφτερή και αληθινή στο ραπάρισμα [συγκεκριμένων καλλιτεχνών].

Στις Ανθολογίες του 21^ου αιώνα τέτοιοι στίχοι θα μπουν και – μην σου φανεί τρελλό – θα μπουν και κάποια στιχάκια που πέφτουνε μπροστά σου στο facebook και στο Tweeter. Ίσως γιατί η Ποίηση δεν βρίσκεται πια στις «επίσημες εκδόσεις»….

Ανοίγω τυχαία σε μια σελίδα το βιβλίο του Γιώργου. Δεν ξέρω….. αλλά πεισματικά αρνούμαι στα βιβλία Ποίησης να ακολουθήσω την σειρά που τα έβαλαν ο ποιητής με τον εκδότη.

Αφήνομαι στις λέξεις και προσπαθώ να συντονιστώ με τον ποιητή. Το διαβάζω και κλείνω τα μάτια. Το αφήνω να δουλέψει μέσα μου.

Για μένα – άλλο ένα συμπέρασμα – δεν έχει νόημα να διαβάσεις παρά ένα ποίημα τη φορά. Το ποίημα σε διεκδικεί. Σε θέλει δικό του 100%. Αφιερώνεσαι σε ένα. Το αφουγκράζεσαι. Δεν σηκώνει δεύτερο σερί.

Δεν το έχω συζητήσει ποτέ με κάποιον άλλο. Για μένα όμως είναι πια “αρχή”.

Και νιώθω πως και οι ποιητές θα συμφωνούσαν.

Γιώργος Γάββαρης: ΠΟΙΗΤΕΣ

Οι ποιητές λεν των ανθρώπων τα ανείπωτα.

Συνδέουν την πραγματικότητα με την υπέρβαση.

Το σκοτάδι γι΄αυτούς δεν είναι συμπαγές.

Έχει χαραμάδες

ανάμεσα στα ορατά και αθέατα.

Δεν κυνηγούν πλούτο εφήμερο.

Ανανεώνουν ψευδαισθήσεις

εκτρέφουν αυταπάτες.

Οι ποιητές δε μεγαλώνουν, παραμένουν παιδιά.

Σιωπούν τα παιδιά;

Η Ποίηση αλλάζει. Μπορεί να την συναντήσεις γραμμένη σε ένα τοίχο. Μπορεί να φέξει φως μέσα στα σκοτάδια σου – και ας πάλεψε ο ποιητής μέσα στην νύχτα να κορφολογήσει την έμπνευση. Μπορεί να είναι μια αναπάντεχη ατάκα που σου είπε ο παππούς στην Αγορά. Η Ποίηση καιροφυλακτεί παντού. Απλά έσω ανοικτός.

Ο Γιώργος, μια δυναμική, λεπτή φιγούρα της πόλης διαρκώς σε κίνηση είναι μακριά από την εικόνα που έχεις για τους ποιητές. Γιατί και οι ποιητές έχουν αλλάξει.

Το βιβλίο του «Ακούω ήχους να θερίζουν» μπορείτε να βρείτε στο βιβλιοπωλείο «Αρκτούρος» καθώς επίσης και ηλεκτρονικά μέσω του «Πολιτεία» και του «Ιανού».

Γιώργο σε ευχαριστούμε για τις λέξεις, τις εικόνες, το συναίσθημα. Μα πάνω από όλα για την ελπίδα.

Κείμενο & φωτογραφίες: Πάνος Α. Παπαδολιάς