Ο πόλεμος και ο Εμφύλιος ήταν πια παρελθόν και οι σκοτεινές ημέρες που είχαν προηγηθεί τους είχαν κάνει να καταλάβουν ότι κάθε στιγμή χαράς και ανεμελιάς είναι ακριβή. Πολύτιμη. Δεν είναι για ξόδεμα. Έτσι, στα σπίτια της μεταπολεμικής Σπάρτης, επέστρεψε πανηγυρικά το προπολεμικό κλίμα της χαράς, με τα σαλόνια να ανοίγουν, τις παρέες να στήνουν γλέντια και καντάδες, τις Απόκριες να γίνονται αφορμή για μασκαράτες και το απόλυτο ξεφάντωμα. Ταξιδεύουμε φωτογραφικά σε αυτές τις εποχές της αθωότητας όπου η λέξη “διασκέδαση” σήμαινε απαραίτητα παρέα, τραγούδι και χορός! Ρίχνουμε κλεφτές ματιές σε βραδιές του ’50 που η φωτογραφική «πάγωσε το Χρόνο» και σαν σφήνα βάζουμε και κάποιες μεταγενέστερες. Όλες ασπρόμαυρες. Τι κι αν λείπει το χρώμα; Περίσσευε το χρώμα στις ζωές των ανθρώπων. Σήμερα, όλα χρωματιστά και ιλουστρασιόν κι όμως ……. πιο άχρωμα από ποτέ! Απαισιοδοξία; Όχι! Απλά ……. πρόκληση να ξανανταμώσουμε όλοι μαζί εκεί έξω, να χορέψουμε, να τραγουδήσουμε και να χαρούμε σε σπίτια ανοιχτά αλλά και παντού, όλοι μαζί! «Μια ζωή την έχουμε και αν δεν τη γλεντήσουμε, τι θα καταλάβουμε, τι θα καζαντίσουμε».

Κείμενο: Πάνος A. Παπαδολιάς  – Φωτογραφίες: Αρχείο Παπαδολιά