Όνομα οικείο στους πιο μεγάλους σε ηλικία Σπαρτιάτες, η Λυμπεροπούλου η Μάγια ήταν για τους πολλούς «η κόρη του γνωστού Σπαρτιάτη δικηγόρου Λυμπερόπουλου που εξελίχθηκε σε σοβαρή ηθοποιό και άφησε εποχή στο Θέατρο Τέχνης». Ελάχιστοι βέβαια οι εδώ θεατρόφιλοι που μπόρεσαν να ακολουθήσουν τα θεατρικά της βήματα.

Ο θάνατος της, προ ημερών [22 Ιουλίου 2021] μας έκανε να διαπιστώσουμε πολλά. Ότι η Σπάρτη, τόπος καταγωγής της, δεν την γνωρίζει πια καθόλου αλλά εξίσου αλήθεια είναι το  ότι η μεγάλη μας ηθοποιός είχε αποσυνδεθεί από την γενέτειρα της. Διαπιστώνεται εύκολα και μέσα από τις συνεντεύξεις της όπου δύσκολα εντοπίζεις αναφορά στις Σπαρτιατικές της ρίζες. Έχει να κάνει αυτό με την απώλεια του πατέρα στην παιδική ηλικία; Ποιος το ξέρει. Το μόνο σίγουρο είναι από την στιγμή που την τράβηξε ορμητικά και αμετάκλητα κοντά του ο Στρόβιλος που λέγεται «Θέατρο» η Μάγια «δεν ξαναγύρισε πίσω».

Ο πατέρας της θα πεθάνει όταν αυτή και η αδελφή της ήταν πολύ μικρές. Η μητέρα της θα ξαναπαντρευτεί και πάλι ένα δικηγόρο ο οποίος ασκεί την δικηγορία μεταξύ Αθηνών και Σπάρτης. Δεν γνωρίζουμε ωστόσο  από αξιόπιστη πηγή πόσο έζησε η Μάγια στην Σπάρτη και αν πήγε εδώ σε κάποιες τάξεις του σχολείου.

Χρόνος για εις βάθος έρευνα δεν υπήρξε κι από την άλλη έκρινα σημαντικό να γραφτεί έστω ένα μικρό σημείωμα για την γυναίκα αυτή που άφησε πολύ έντονο το αποτύπωμά της στο Ελληνικό Θέατρο. Αν και είχα την τύχη να την γνωρίσω και να συναντηθώ μια φορά μαζί της κατέληξα ότι το πιο ενδιαφέρον που θα μπορούσα να μοιραστώ είναι μια εικόνα που μου είχε περιγράψει μια θεία μου πριν από χρόνια και μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση.

Το Λυμπεροπουλέικο βρισκόταν δίπλα στα Παπαδολέικα και ειδικότερα από το σπίτι των εν λόγω θείων μου το χώριζε ένας κήπος. Σε αυτό τον κήπο ξημεροβραδιαζόταν η μικρή Μάγια και που την έχανες που την έβρισκες κάτω από ένα μεγάλο δέντρο, ανεβασμένη σε μια αυτοσχέδια σκηνή να απαγγέλει και να τραγουδά. Χαμένη στον δικό της κόσμο. Η μητέρα της θείας μου βλέποντάς καθημερινά αυτή την σκηνή δεν έπαψε να αναρωτιέται: «Τι θα γίνει αυτό το κορίτσι! Τι θα γίνει μόλις μεγαλώσει η Μάγια». Το παράδειγμα της μικρής Μάγιας επιβεβαιώνει  με τρόπο ξεκάθαρο πως ο άνθρωπος «γεννιέται». Έρχεται «οπλισμένος» – αν και θέλει κόπο για να υλοποιήσει το προσωπικό του «κάλεσμα». Θα ήταν άστοχο να μιλάμε για «μικρόβιο του Θεάτρου» στην περίπτωσή της. Η Μάγια Λυμπεροπούλου είχε γεννηθεί έτοιμη για το Θέατρο. Απλά του παραδόθηκε και το ακολούθησε αφιερώνοντας σε αυτό την ζωή της ολάκερη.

Πραγματικά. Που να φανταστεί η θεία μου ότι αυτό το κοριτσάκι έμελλε να γράψει ιστορία μέσα από το Θέατρο Τέχνης. Που να πάει το μυαλό της ότι θα γινόταν μια – χωρίς υπερβολή – ιστορική «Κατερίνα» στο σαιξπηρικό «Ημέρωμα της στρίγγλας» του Γιώργου Σεβαστίκογλου, παράσταση που άφησε εποχή. Που να διανοηθεί ότι αυτό το κοριτσάκι θα έκλεβε την παράσταση από την Λαμπέτη στο «Ντόλι» του Θόρντον Γουάιλντερ, σε σκηνοθεσία του Μίνω Βολανάκη το 1980 – μια ακόμα παράσταση και μια ερμηνεία που συζητιόταν για χρόνια. Πως μπορούσε να υποψιαστεί το εκπληκτικό ανέβασμα των «Δούλων» του Ζενέ από τον Λευτέρη Βογιατζή όπου η Μάγια έπαιξε μαζί με την Ρένη Πιττακή και την Μπέττυ Αρβανίτη. Που να βάλει με το νού της ότι αυτό το κοριτσάκι θα εξελισσόταν σε μια από τις μεγαλύτερες δασκάλες Θεάτρου….

Κείμενο: Πάνος Α. Παπαδολιάς, Εικαστικός & blogger