H συγκεκριμένη φωτογραφία δεν θα με έκανε από μόνη της να σταματήσω το σκρολάρισμα. Όταν όμως στην λιτή λεζάντα που την συνόδευε αναφέρεται το όνομα «Μπόμπος» δίπλα στο «Μονεμβασιά» τότε τα πράγματα αλλάζουν…

Τη φωτογραφία έχει αναρτήσει στο λογαριασμό της στο Facebook η «The Monemvasia Society», μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε πίσω στα 2005 και έχει σιγά σιγά καταφέρει να συγκροτήσει ένα πολύτιμο αρχείο με υλικό που αφορά στους ανθρώπους της Μονεμβασιάς κατά τους τελευταίους δυο αιώνες.

Και όποιος καταπιάνεται με το παρελθόν και τις «χρυσές εποχές» που έζησε ο Βράχος δεν γίνεται να μην συμπεριλάβει το όνομα «Μπόμπος». Προσωπικά δεν τον πρόλαβα ούτε έφαγα στην θρυλική του ταβέρνα. Φιλοξενούμενος όμως κάποιο Σεπτέμβρη πριν από δεκαετίες σε σπίτι μέσα στο Κάστρο της Μονεμβασιάς είχα ακούσει ιστορίες και ιστορίες που με έκαναν να νιώσω πως ο Μπόμπος ήταν κομμάτι της φυσιογνωμίας αλλά και της «μυθολογίας» της Μονεμβασιάς.

Θυμάμαι ακόμα εκείνα τα γλυκά απογεύματα Σεπτέμβρη όπου ο ήλιος σταματούσε πια να πυρώνει το βράχο και όλοι ξεμύτιζαν δειλά δειλά στις ταράτσες / πλατώματα των σπιτιών, άπλωναν μαξιλάρες σε πεζούλια ενώ «λεπτές», διακριτικές μελωδίες σμίγανε στον αέρα…..Τσουγκρίσματα με δροσερό λευκό κρασί, γέλια και ο ήχος κάποιας γραφομηχανής να έρχεται από ένα ανοιχτό παραθύρι. Έως τα σήμερα …..ΑΥΤΗ είναι η Μονεμβασιά για μένα.

Κάποιοι, μεγαλύτεροι, που είχαν ζήσει την Καστροπολιτεία από τις εποχές που οι πρώτοι Έλληνες και ξένοι λάτρεις της αγόραζαν σπίτι στην παλιά πόλη, διέσωζαν μέσα στις κουβέντες σκηνικά όπου μια μποέμικη ζωή δεν απαρνιόταν ένα κοσμοπολιτισμό. Εποχές που οι κυρίες κυκλοφορούσαν απαραίτητα με φακό  και η έξοδος «chez Bobo’s» είχε σχεδόν κοσμικό χαρακτήρα, επέβαλλε dress code [με τις εσπαντρίγιες να είναι η μόνη κομψή και συνάμα πρακτική επιλογή].

Σε αυτές τις αφηγήσεις, στην ταράτσα ενός σπιτιού ψηλά πάνω από τον Ελκόμενο, δε θυμάμαι να γίνεται κάποια ιδιαίτερη αναφορά στο φαγητό του Μπόμπου παρά μόνον στην απλότητα λίγων επιλογών – σερβιρίσματα λίγα αλλά νόστιμα. Αντιθέτως τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από την προσωπικότητά του και την αύρα του μικρού του χώρου. Κατά κάποιο τρόπο «έπρεπε να δώσεις το παρών εκεί»….

Ανυπομονώ πραγματικά η “Monemvasia Society” να ζωντανέψει με περισσότερο φωτογραφικό υλικό και ιστορίες αυτό το στέκι που παραμένει τόσο ζωντανό μέσα από μνήμες και αφηγήσεις…

Κείμενο: Πάνος Α. Παπαδολιάς